Vader belt op, we zijn er allemaal helemaal klaar mee, het werkt op een of andere manier niet. We hebben alles geprobeerd. Sorry dat ik met de deur in huis val, maar wij zijn elkaar zat. Nou ja, laat ik voor mezelf spreken, ik ben dat gezeik elke dag weer, meer dan zat. Als het kan ben ik weg, of andersom, is mijn vrouw weg. We zoeken onze ‘heil’ buiten de deur en hebben het genoeg geprobeerd thuis gezellig te maken. Maar alles wat we doen lijkt niet te werken. We hebben het echt geprobeerd hoor, boos zijn, aardig blijven, nog liever zijn, maar de kinderen ontploffen om de haverklap. En nog erger, het is helemaal één grote klerenzooi als we alle kinderen bij elkaar hebben. Mijn 1e dochter en de dochter van mijn vrouw en haar ex, allebei lekker in de pubertijd, tussen die twee kan er helemaal geen goed woord vanaf.
“ Werk aan de winkel dus, is mijn antwoord”. Een diepe zucht van deze vader. Tja, als er nog wat te redden valt, je bent de 6e die iets moet gaan proberen, dus ik wens je succes. Geloof je nog in succes vraag ik. Nou eigenlijk niet meer, maar ja, niet geschoten is altijd mis he, `zegt hij, met een pijnlijke lach. Laten we deze kans dan toch pakken, zeg ik.
Een voorwaarde voor mij is, dat veiligheid en vertrouwen in een traject voorop staat. Zonder dat komen we er zeker niet. We moeten eerlijk met elkaar naar het systeem- waarin het gezin leeft kunnen kijken. En zo gaan we met elkaar van start. Op zoek naar wat er tussen de gezinsleden en de ouders op een dieper niveau speelt. Wat maakt dat zij hier met z’n allen op deze manier zijn gekomen. Terwijl het zo mooi begon?
Achter de boosheid in dit gezin, was vooral onmacht te vinden. Kinderen die zich niet gezien voelde in de nieuwe situatie en ouders onbewust niet wilde teleurstellen. Elk kind heeft de behoefte, om ‘gezien’ te worden. Gehoord te worden in wat hij te vertellen heeft. Hier waren door de tijd en alle emoties die er speelden geen ruimte meer voor de personen op zich. De energie in het gezin, was continu gericht op overleven, ipv leven met elkaar.
De omkeer van deze laatste zin is zo van ontzettend groot belang voor elk gezinslid. Het gezin kan weer met elkaar leven, er is weer tijd en begrip voor elkaar. Elk gezinslid was zich vanuit zijn standpunt aan het verdedigen. Doordat we dieper liggende gevoelens, waar het werkelijk om gaat naar voren konden halen, is er weer een ‘gezamenlijke emotionele ruimte’ voor elkaar. Wat mij betreft, niets mooiers als ‘dat’. In ons laatste gesprek waren er 7 ontspannen gezichten te zien, die dat beaamde. 🙂
Ik ga naar huis, met ook een lach op mijn gezicht, er is zoveel te doen, te koop, en te wensen maar dit is toch waar het uiteindelijk echt om gaat..
