In de klas, rennen alle kinderen even door elkaar heen. Er staat een klein, meisje in een hoekje van het lokaal. Dit meisje is nieuw en heeft door de vele dingen die ze al heeft meegemaakt, duidelijk een angst voor alles wat er om haan heen gebeurt. Aan tafel zitten met de andere kinderen wil ze niet. Een werkje maken, haar fruit eten, wil ze niet. Spelen? Dat valt nog te bezien… Als de deur van het lokaal open gaat, rent ze met een vaart richting uitgang. Ik wil hier weg, ik wil hieruit, is alles wat op haar gezichtje geschreven staat.
Dat de leraar, of ik er misschien wel zijn met een goede bedoeling voor haar is voor dit meisje niet te geloven. Wat haar wel duidelijk is, is dat er hier weer ‘nieuwe grote mensen’ zijn, die je pijn kunnen doen. Waar van je niet op aan kan. Die misschien wel eerst hun hand uitsteken en als je dan dichterbij komt, weet je niet wat er gebeurt. Arm meisje. Wat is de wereld wreed voor jou. Wat moest je in je jonge jaren dat je er pas bent, al veel meemaken.
Nu ben je in een heel andere omgeving terecht gekomen en staan er mensen om je heen, die je willen helpen, je vertrouwen willen winnen, je liefde willen geven. Maar hoe moeilijk is dat voor jou?! Een hele hoge brug, waar je tegen aan kijkt, waarvan het moois aan de overkant voor jou nog helemaal niet zichtbaar is.
Samen met jou wil ik deze stapjes gaan zetten, je te laten ervaren en laten zien dat er ook voor jou, een grootte speelweide is, waar je kan klimmen en klauteren, hutten kan bouwen, bloemetjes kan plukken, schelpjes zoeken.. Dit is nog ver weg voor jou, lief, klein meisje, maar het is je zo gegund, om ook onbezorgd te kunnen spelen, jou te zien lachen… Al die gewone dingetjes.. Ik hoop maar, dat je hier heel snel wat van mag gaan meemaken…
Traumaverwerking, extra begeleiding bieden in de thuissituatie en op school behoort ook tot de mogelijkheden, vanuit de praktijk voor Kindercoaching.
