Toen hij klein was hadden zijn ouders van alles geprobeerd, met heel veel geduld, straffen, stickers plakken. Soms werkte het even, maar nu is Simon ondertussen 17 en is hij bij verschillende hulpverlening instellingen geweest, waarbij medicijnen het eerste antwoord waren. Simon heeft een sterke wil, die medicijnen wilde hij niet, dus werd hij ook zonder pardon weer naar huis gestuurd.
Zijn ouders geven aan het speelde vroeger al. Toen kon hij al verschrikkelijk huilen of ontzettend jaloers zijn als zijn zusje op schoot zat bij 1 van de ouders. Nu nog steeds vraag ik? 😉 Maar…
Simon, bij zijn naam moet ik ondertussen lachen, we zijn een half jaar verder.. Maar wat een lieve, open en natuurlijk stoere jongen is er achter het masker vandaan gekomen.. Ja, ik kan zo trots zijn op kinderen, jongeren en ouders die ik leer kennen. Het is toch niet zomaar wat.. Het lef om op deze leeftijd, dit te ondernemen. Het lef om te zeggen, nee ik wil geen medicijnen. Het lef om te ontdekken dat wat er in je zit. Het lef om zeker te weten dat het anders kan, dat je, je anders wilt voelen. Je leven anders wilt inrichten, er voor wilt gaan.. Bewondering voor de stappen, en hoe, Simon ze heeft gezet!
We herkennen het vast wel, dingen die lopen zoals ze lopen, waar we verandering in zouden willen, maar het op 1 of andere manier niet lukt. Dit alles heeft te maken met hoe je, makkelijk gezegd bent ‘opgebouwd’. We kunnen anders gaan denken, memoblaadjes plakken, je zelf er toe aan zetten, maar vaak val je snel weer terug. Waarom? Omdat achter al onze gedragingen een gevoel zit. En ja 93% daarvan doen we onbewust, ontzettend veel dus! Juist daar zit de kracht van verandering. Om daar dat stukje gevoel uit te halen, als dat onbewuste, bewust wordt, kunnen we verwerken, herplaatsen en tegelijkertijd leren we onszelf een stukje beter kennen. Heb je echt die medicijnen nodig? Of blijven we daarmee ons gevoel weg stoppen. Juist dat gevoel wat je zoveel te vertellen hebt? Een hele goede vraag, die Simon voor zichzelf helder had.
Simon wilde geen medicijnen, maar een andere oplossing en is een mooi voorbeeld. Daarnaast zijn zoveel kinderen een voorbeeld waar we bewondering voor kunnen hebben. Zij werken vol overgave aan een stukje gevoel, kunnen het oppakken, omdraaien een plekje geven en gaan er verder mee… Win- Win situatie toch..?! Simon creëerde zijn eigen kans. Een voorbeeld voor anderen hoe het ook kan. Voor de ouders, bij twijfel, om de stap naar hulp te zetten? Jullie creëren juist een kans, waar je zoon/dochter wel eens een hele leven lang profijt van kan hebben..!
