Kinderen kunnen blijven verbazen, het blijft bijzonder hoe het systeem in ons werkt. Regelmatig zie ik terugkomen dat kinderen in een moeilijke periode bijvoorbeeld scheiding of overlijden van een dierbaar persoon zich er goed doorheen slaan. Als dan alles weer een tijdje zijn gangetje gaat, gaat het ineens ‘minder’ met de kinderen.
Dat is waar het vandaag over gaat, Werk in uitvoering. Kinderen zijn zo loyaal aan de ouders dat ze, hun verwerking, als het met de ouders beter gaat pas inzetten. Waar het omgaat? Kinderen hebben er zoveel voor over om hun ouders gelukkig te zien. Kunnen zich zelf helemaal wegcijferen om jou als ouder geen extra zorgen te geven. Bijzonder toch? Wat je niet zomaar verwacht…
In de praktijk komt er zo wel eens wat tevoorschijn waarvan ouders totaal niet wisten dat hun zoon/dochter daarmee bezig was, zich daar zorgen om maakte, daarvan wakker lag. Waarop ouders zeggen “waarom had je dat nu niet gezegd?” Je weet toch wel dat.. Ja, dat weten kinderen, daarom hielden ze zich juist zo stil. Uit loyaliteit en sterke verbinding/liefde die er is tussen ouder en kind. Vaak zie ik zelfs dat de kinderen een deel van het verdriet, zorgen van de ouders in hun eigen rugzakje stoppen. Ik blijf het elke keer weer bijzonder vinden, hoe sterk kinderen zijn. Wat zij allemaal kunnen ‘dragen’ voor ouders. Met daarop aansluitend dat het een hele opluchting kan zijn voor ouders en het kind als het duidelijk wordt wat er echt bij speelt. En er zijn heel veel kinderen die ‘stilletjes heel hard aan het werk’ zijn. De cijfers laten zelfs weten dat 60% van alle kinderen zich regelmatig zorgen maakt om de ouders en het gezin waarin ze opgroeien. Is het dan verbazend dat kinderen het minder doen op school? Zich niet kunnen concentreren of stil kunnen zitten? Misschien dit wel de oorzaak is van gedragsproblemen? Zo vaak zie ik nu, dat kinderen naar mijn idee (maar hou me te goede ik ben geen arts) medicijnen krijgen. Ik ga hier niet zeggen dat het nooit nodig is, maar 1 ding weet ik wel, het wordt nu veel te vaak voorgeschreven. Dat kan ik zeggen uit ervaring. Ondertussen zijn er verschillende kinderen die met medicijnen binnen kwamen en na een periode in de praktijk, we elkaar gedag konden zwaaien zonder medicijnen. Dat is toch meer dan de moeite waard om als ouders, juist als je ze even spreekwoordelijk achter het behang zou willen plakken, af te vragen, “waarom is mijn kind zo hard aan het werk?” Wat zou je zoon of dochter je eigenlijk willen zeggen, maar houd dit uit loyaliteit juist voor jou als ouder voor zichzelf?